زمزمه های یک طلبه

بار دیگر گردش روزگار ماه محرم را به ما رساند، ماه غربت حسین و

تنهایی زینب را، ماه دلاورمردی عباس و شجاعت علی اکبر را؛ ماهی که

اگر به هوش باشی و به گوش، بعد از گذشت قرن ها از آن، صدای «هل

من ناصر ینصرنی» حسین(ع) را از زبان امام غائبت خواهی شنید.

محرم ماه پیوستن خون خدا به خداست، ماه تجدید پیمان بندگی

انسان کامل و تثبیت «قالوا بلی»! ماهی که به هر کجا سر می زنی دلها

لرزان است و چشم ها پر امید؛ سفینه النجاه حسین(ع) پذیرنده هر نوع

مسافری می باشد، کشتی حسین(ع) حتی مسافرانی را که دیگر هیچ

سرمایه ای برای پرداخت و سوار شدن بر آن برایشان باقی نمانده را هم

می پذیرد، مسافرانی که سالهاست در جزیره غفلت به سر برده اند و

اکنون آرزویشان انسان شدن است و انسان ماندن. ماه محرم از راه

رسید، ماهی که در آن به واسطه شفای تربت حسین(ع) دلها و تن های

زیادی روبه راه شدند و از دل مردگی و رخوت نجات یافتند. ماه محرم از

راه رسید، دلهای سرگردان و جواب شده از همه جا و همه کس، به چشم

خود می بینند که جایی برای پناه آوردن برایشان باقی مانده، جایی که

سنگفرشش بال ملائکه الله است و خیرمقدم گویش حجت الله.

خداوندا! به عاشقان دیدارت و به بندگان صالحت و به مقربان درگاهت و

به آنکه شفای دردهایمان را در تربتش نهادی قَسَمَت می دهیم

دلهایمان را در راه عشق و عاشقیش ثابت قدم گردان و عشق های

مجازی دنیا را تنها پله ای قرار ده برای رسیدن به عشق بی انتهای

خودت و حسینت(ع)! خداوندا! به غنچه پر پر شده حسین(ع) و به صبر

زینب علیها السلام ما را از آنانی قرار ده که گوشی شنوا برای اجابت «هل

من ناصر ینصرنی» و چشمی بینا برای دیدن افراشته شدن پرچم پیروزی

مولایمان صاحب الزمان(عج) خواهند داشت.